Gedicht 3 Romantiek: Ozymandias

Ozymandias by Percy Bysshe Shelley (1792-1822)

I met a traveller from an antique land
Who said:—Two vast and trunkless legs of stone
Stand in the desert. Near them on the sand,
Half sunk, a shatter'd visage lies, whose frown
And wrinkled lip and sneer of cold command
Tell that its sculptor well those passions read
Which yet survive, stamp'd on these lifeless things,
The hand that mock'd them and the heart that fed.
And on the pedestal these words appear:
"My name is Ozymandias, king of kings:
Look on my works, ye mighty, and despair!"
Nothing beside remains: round the decay
Of that colossal wreck, boundless and bare,
The lone and level sands stretch far away.

Personal opinion:
In dit gedicht wordt een mooie beschrijving gegeven over een beeld dat zich in Egypte bevindt. Door de woorden langzaam te lezen krijg je precies een beeld van Egypte zelf en het roept perfect een Egyptische sfeer op.
Je ziet een stoffige, zanderige woestijn in je gedachten waarbij op de grond kolossale stukken stenen liggen, die vroeger deel uit maakten van een enorm beeld.
Het zand van de woestijn bedekt gedeeltelijk de stenen , waardoor er een soort van mysterieuze sfeer ontstaat . Hierdoor heeft het gedicht een soort van spanning erin zitten.
Doordat het gedicht ons vertelt over de kop en de benen die in het zand liggen, heb je meteen door waarover het gaat. Over een beeld, dat de mensheid vroeger heeft gemaakt, maar dat door de jaren heen helemaal is vervallen.
Op het beeld staat het volgende ongeveer geschreven: “Mijn naam in Ozymandias. Ik ben koning van koningen. Ziet mijn werk, ik machtigste, en wanhoop!”. Door deze zin weet je dat het beeld Ozymandias uitbeeldt.
Ook al is het beeld niet meer heel, en ligt het in stukken, het toont nu nog de macht van Ozymandias. Dit vertelt ons niet alleen de inscriptie, maar ook de blik die Ozymandias heeft en hoe hij zich aan de wereld toont. In het gedicht komt een soort van bewondering voor de macht van Ozymandias voor en de lezer zelf gaat zich hierover verwonderen. Doordat het beeld "macht" op zo'n aparte manier uitbeeldt, met zoveel kracht, lijkt het of het beeld boven je staat en dat jij als mens minderwaardig bent.
Deze bewondering vinden wij heel mooi, maar het geeft ook een gevoel van verwarring.
Een onbewuste vraag die wij zien in dit gedicht is van hoe het mogelijk is dat dit beeld zo'n gevoel aan je kan geven, terwijl er niet veel meer van over is.
Het zand, dat het beeld omringt, laat eenzaamheid achter tot in de eeuwigheid, terwijl de blik van Ozymandias voor altijd macht zal uitstralen.
Wat wij het mooiste gedeelte van het gedicht vinden is wanneer er wordt gezegd dat de maker van het beeld zijn doel heeft bereikt. Het harde werken voor het beeld heeft de maker uiteindelijk beloond, doordat de Ozymandias tot in de eeuwigheid zijn macht zal uitdrukken.
Dit ervaren wij als een stempel in de geschiedenis, dat er voor altijd zal zijn en nooit zal worden vergeten. Een bijzonder gedicht.
Aan de ene kant vinden we dit ook een apart gedicht en aan de andere kant zitten er nog steeds stukken in die we niet helemaal begrijpen. Dit vinden we echter wel mooi, want dan blijft het een gedicht met raadsels.