Gedicht 3 Moderne tijd: No Tomorrow

No Tomorrow by Angel Towe

I am going to die tomorrow,
But yet I haven't been born.
My mother shows no sorrow,
For I am a product of love torn.

I will never see the light of day,
I will never smell a flower,
I will never walk along a waters bay,
Or feel the drop of an Aprils shower.

It hurts for no one to show me love,
I will never be hugged or kissed,
When I have gone to the heavens above,
I wonder if I will be missed.

Today is my last day to live,
My last thought, my last breath.
Just think of all I could give,
But tomorrow I'll be put to rest.

Personal opinion:
Dit gedicht hebben we vooral gekozen omdat het goed past bij het eerste gedicht. Ook in dit gedicht gaat het over de dood, maar dan over een baby die dood zal gaan.
Dit vonden we een erg aangrijpend gedicht.
Het gaat over een baby die nog niet is geboren en beseft dat hij nooit geboren zal worden. De vrouw die zwanger van hem/haar is heeft besloten om abortus te plegen.
Dit onderwerp vinden we een erg emotioneel onderwerp, want de beslissing om abortus te plegen is niet iets wat je makkelijk doet en waar veel verdriet bij komt kijken. Hierdoor vinden we het gedicht nog meer bijzonder.
Vele gedichten gaan over verdriet, over de dood…maar je ziet toch niet zo vaak gedichten die over abortus gaan. Vaak is het zo dat gedichten die dit onderwerp hebben meestal gaan over het verdriet van de moeder/vrouw, maar niet over de ongeboren baby.
Het gedicht wordt door de ik-persoon voorgedragen.
Als je de eerste zin van het gedicht leest dan denk je aan een kind dat dood gaat, om de één of andere reden, misschien door een ongeneeslijke ziekte, maar als je dan de tweede zin hebt gelezen dan wordt je denkbeeld meteen veranderd. De ik-persoon vertelt ons in enkele woorden (But yet I haven't been born) waar het hele gedicht over gaat en dat hij de baby is, die nog niet is geboren.
Deze zin is kort, maar heel krachtig, want het vertelt veel en grijpt je meteen aan.
Wat zo mooi is aan dit gedicht is dat de ik-persoon vertelt over alle dingen die wij mensen meemaken, doch voor hem ombereikbaar zijn. Al die mooie dingen die een leven kan bieden zal hij nooit krijgen.
De titel past daarom goed bij het gedicht: “No Tommorow” betekend "geen morgen" en dat vinden wij weer verwijzen naar "geen nieuwe dag", "geen toekomst", dus "geen leven".
De vrouw die zijn leven beëindigd wordt hier gezien als de schuldige (My mother shows no sorrow), want door haar zal de ik-persoon nooit het daglicht zien. Doordat de vrouw als schuldige wordt aangewezen, kies je automatisch voor de kant van de baby (je krijgt dan medelijden), maar aan de andere kant weet je ook niet in welke omstandigheden de vrouw zich bevindt en waarom ze besluit om abortus te plegen. Het gedicht zet je dus aan het denken, vooral over het onderwerp, en is ook best verwarrend.
De ik-persoon beseft ook dat, als abortus wordt gepleegd, niemand hem zal gaan missen (When I have gone to the heavens above, I wonder if I will be missed), niemand aan hem zal denken, omdat hij simpelweg nooit een rol heeft gespeeld in iemands leven.
Het feit dat een baby kan beseffen dat hij dood gaat door abortus is heel angstaanjagend. We denken dat als wij mensen zouden weten, dat ongeboren baby’s dit zouden beseffen, dat er dan veel minder abortus gepleegd zal worden. We denken dan ook dat dit de mededeling van het gedicht is. We plegen abortus met de gedachte dat de baby daar toch niets van weet of kan voelen. Als dat wel zo zou zijn dan zouden we geen abortus meer plegen. Toch moeten we in elk geval er goed bij nadenken voordat we beslissen om abortus te plegen, want in feite is het wel het beëindigen van een leven.
Wij vinden zelf dat vrouwen alleen abortus mogen plegen als ze geen andere keus hebben, bijvoorbeeld omdat ze het kind echt niet zouden kunnen verzorgen of omdat het kind zelf al heel ziek is… Maar vrouwen die zwanger zijn, terwijl ze gewoon geen kinderen willen krijgen, mogen eigenlijk geen abortus plegen. In onze ogen zien we dat dan als het plegen van een “moord”. (Doch om te zeggen dat de vrouw dan een moord pleegt is misschien wel een beetje overdreven/hard gezegd). Je moet altijd verantwoordelijkheid nemen voor je eigen daden. Als je wist dat je geen kind wilde dan moest je daar maar voor zorgen.
Ook al bestaat het gedicht uit makkelijke zinnen en woorden en is het niet zo moeilijk om te begrijpen, vinden we het een apart gedicht. Dit vooral omdat we abortus nooit vanuit de ogen van een baby bezien hebben.
Wij raden anderen aan om dit gedicht te lezen, want wij (wij, vrouwen) kunnen er misschien veel van leren. Het is goed om over dit onderwerp na te denken en het gedicht kan daarbij helpen.